Stanisław Lem Solaris

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To by� najprostszy ze snów, innych nie potrafi� opowiedzie�, bo bij�ce w nich�ród�a grozy nie mia�y ju� �adnego odpowiednika w czuwaj�cej �wiadomo�ci.Oistnieniu Harey nie wiedzia�em w nich nic, ale te� �adnych wspomnie� anido�wiadcze� dnia nie mog�em w nich odnale��.By�y te� inne sny, w których w martwo zakrzep�ej ciemno�ci czu�em si�przedmiotem jakich� pracowitych, powolnych, nie pos�uguj�cych si� �adnymzmys�owym narz�dziem bada�; by�o to przenikanie, rozdrabnianie, zatracanie si�,a� do kompletnej pustki, ostatnim pi�trem, dnem tych milcz�cych,unicestwiaj�cych krzy�owa� by� strach, którego samo przypomnienie za dniaprzyspiesza�o uderzenia serca.A dni jednakowe, jakby wyblak�e, pe�ne nudnej niech�ci do wszystkiego, pe�z�yospale w kra�cowym zoboj�tnieniu, nocy tylko si� ba�em i nie wiedzia�em, jaksi� przed nimi ratowa�; czuwa�em razem z Harey nie potrzebuj�c� wcale snu,ca�owa�em j� i pie�ci�em, ale wiedzia�em, �e nie chodzi mi ani o ni�, ani osiebie, �e wszystko robi� w obawie przed snem, a ona, chocia� nie powiedzia�emjej o tych wstrz�saj�cych koszmarach ani s�owa, musia�a si� czego� domy�la�, boczu�em w jej zamieraniu �wiadomo�� nieustaj�cego upokorzenia i nie mia�em na torady.Powiedzia�em, �e�my si� ze Snautem ani Sartoriusem przez ca�y czas niewidywali.Snaut dawa� jednak co kilka dni zna� o sobie, niekiedy kartk�, alecz�ciej telefonicznym wezwaniem.Pyta�, czy nie dostrzeg�em jakiego�.nowegozjawiska, jakiej� zmiany, czego�, co mo�na by zinterpretowa� jako reakcj�wywo�an� powtarzanym tyle razy eksperymentem.Odpowiedzia�em, �e nic, i samzadawa�em to samo pytanie.Snaut zaprzecza� tylko ruchem g�owy w g��bi ekranu.W pi�tnastym dniu po zaprzestaniu do�wiadcze� zbudzi�em si� wcze�niej ni�zwykle, tak znu�ony koszmarem, jakbym otworzy� oczy z odr�twienia wywo�anegog��bok� narkoz�.Przez ods�oni�te okno dostrzeg�em w pierwszym blaskuczerwonego s�o�ca, którego olbrzymie przed�u�enie rozcina�o rzek� purpurowegoognia tafl� oceanu, jak si� ta martwa dot�d p�aszczyzna niespostrze�eniezam�ca.Czer� jej poblad�a zrazu, niby okryta cienk� warstw� mg�y, ale ta mg�amia�a nader materialn� konsystencj�.Gdzieniegdzie powsta�y w niej o�rodkiniepokoju, a� nieokre�lony ruch ogarn�� ca�y widzialny przestwór.Czer� znik�a,os�oni�ta rozmywaj�cymi j�, jasnoró�owymi na wybrzuszeniach, aper�owobrunatnymi we wkl�s�o�ciach, b�onami.Barwy zrazu nieprzemienne,modeluj�ce t� dziwn� zas�on� oceanu w d�ugie rz�dy zastyg�ych jak gdyby podczasko�ysania fal, przemiesza�y si� i ju� ca�y ocean pokryty by� grubob�blist�pian�, unosz�c� si� ogromnymi p�achtami w gór� zarówno pod sam� Stacj�, jak iwokó� niej.Ze wszystkich stron naraz wzbija�y si� w rude, puste niebob�onkoskrzyd�e pianoob�oki, rozpostarte poziomo, zupe�nie niepodobne do chmur,o zgrubia�ych baloniasto brzegach.Te, które poziomymi smugami przes�ania�ynisk� tarcz� s�oneczn�, by�y przez kontrast z jej pa�aniem czarne jak w�giel,inne, w pobli�u s�o�ca, zale�nie od k�ta, pod którym trafia�y je promieniewschodu, rudzia�y, zapala�y si� wi�niowo, amarantowo, i proces ten trwa�, jakbyocean �uszczy� si� krwistymi warstwicami, to ukazuj�c spod nich swoj� czarn�powierzchni�, to os�aniaj�c si� nowym nalotem zestalonych pian.Niektóre z tychtworów szybowa�y w gór� zupe�nie blisko, tu� za szybami, mijaj�c je ledwo ometry, a raz jeden otar� si� jedwabist� z wygl�du powierzchni� o szk�o, podczaskiedy te roje, które wzbi�y si� w przestwór jako pierwsze, ledwo widnia�y ju� wg��bi nieba jak rozproszone ptaki i przejrzystym osadem rozp�ywa�y si� wzenicie.Stacja znieruchomia�a, zatrzymana, i trwa�a tak oko�o trzech godzin, awidowisko nie ustawa�o.Na koniec, gdy s�o�ce osun�o si� pod horyzont, a oceanpod nami okry� mrok, tysi�czne rojowiska smuk�ych sylwetek, zrumienione,wst�powa�y w niebo coraz wy�ej i wy�ej, p�yn�c niesko�czonymi szeregami jak naniewidzialnych strunach, nieruchome, niewa�kie i to majestatycznewniebowst�pienie jakby poszarpanych skrzyde� trwa�o, a� obj�a je zupe�naciemno��.Ca�e to wstrz�saj�ce swoim spokojnym ogromem zjawisko przerazi�o Harey, ale nieumia�em nic o nim powiedzie�, dla mnie, solarysty, by�o to tak samo nowe iniepoj�te jak dla niej.Ale nie notowane jeszcze w �adnych katalogach formy itwory mo�na obserwowa� na Solaris mniej wi�cej dwa - trzy razy do roku, a przyodrobinie szcz�cia nawet cz�ciej.Nast�pnej nocy, ko�o godziny przed oczekiwanym wschodem b��kitnego s�o�ca,byli�my �wiadkami innego fenomenu - ocean fosforyzowa�.Zrazu pojawi�y si� najego niewidzialnej w mroku powierzchni pojedyncze plamy �wiat�a, brzaskuraczej, bia�awego, rozmazanego, i porusza�y si� zgodnie z rytmem fal.Zlewa�ysi� i rozprzestrzenia�y, a� widmowa po�wiata rozpostar�a si� ku wszystkimhoryzontom.Intensywno�� wiecenia narasta�a oko�o pi�tnastu minut; potemzjawisko zako�czy�o si� w sposób zdumiewaj�cy : ocean pocz�� gasn��, od zachodusz�a frontem szerokim chyba na setki mil strefa ciemno�ci, a kiedy dobieg�a doStacji i min�a j�, wida� by�o t� cz�� oceanu, która jeszcze fosforyzowa�a,jako coraz bardziej na wschód oddalaj�c� si�, wysoko w mroki si�gaj�c� �un�.Dotar�szy do samego widnokr�gu sta�a si� podobna do olbrzymiej zorzy polarnej izaraz znik�a.Kiedy niebawem wzesz�o s�o�ce, pusta, martwa p�aszczyzna, ledwozaznaczona zmarszczkami fal posy�aj�cych rt�ciowe �y�ni�cia w okna Stacji,rozpo�ciera�a si� znowu we wszystkich kierunkach.Fosforescencja oceanu by�azjawiskiem ju� opisanym; w pewnym procencie przypadków obserwowano j� przedwybuchem asymetriad, poza tym by�a typow� raczej oznak� wzmo�onej lokalnieaktywno�ci plazmy.Jednak w ci�gu nast�pnych dwu tygodni nic si� na zewn�trzani na Stacji nie wydarzy�o.Raz tylko, w �rodku nocy, us�ysza�em dochodz�cyjakby znik�d i zewsz�d naraz daleki krzyk, nadzwyczaj wysoki, ostry iprzeci�g�y, w�a�ciwie spot�gowane nadludzko kwilenie; wyrwany z koszmaru,le�a�em d�ugi czas ws�uchuj�c si� we�, niezupe�nie pewny, czy i ten krzyk niejest snem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download | pobieranie | ebook | pdf | do ÂściÂągnięcia

Archiwum