[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Styks, tworzący się z topniejącego śniegu, wydaje się zrazu czarny na tle skalnej ściany, po której spływa, a to z powodu czarnej inkrustacji tej opoki; później jednak błyszczy jasnym błękitem, w wąwozie bowiem płynie już po skałach łupkowych.Cała ta kaskada urwisk prążkowana jest pionowo na czerwono i czarno (w starożytnej Grecji oba te kolory oznaczały śmierć).Frazer odnosi się do Hezjoda, opisującego “srebrne filary” Styksu zauważając, że zimą nad wąwozem zawisają olbrzymie lodowe sople.Nadmienia też, że chemiczna analiza wody Styksu nie wykazuje w niej żadnych substancji trujących; jest ona tylko nadzwyczaj zimna.Następną literą w Beth-Luis-Nion jest Nion, możemy tedy ciągnąć dalej naszą daktyliczną inwokację: ALFITO-BAITULE LUSIA NONAKRIS“Biała Bogini Jęczmienia, Uwalniająca od win, Pani DziewięciuWierzchołków”Frazer przekonał się, że wiara w śpiewające cętkowane ryby nadal trwa w Lusi (te ryby kojarzą się z cętkowaną poetycką rybą ze Źródła Connla127), podobnie też tradycje wężów, jakie Demeter postawiła w charakterze strażników wód Styksu.Odwiedził jaskinię Córek Projtosa wysoko ponad wąwozem Styksu i stwierdził, że ma ona naturalne drzwi i okno wyżłobione działaniem wody.Następną literą jest Onn.A i O łatwo mieszają się we wszystkich językach, możemy zatem napisać dalej ANNA,odwołując się do pelazgijskiej bogini Anny, siostry Belosa, zwanej w Italii Anna Perenna, “Anna Odwieczna”.W swych Fasti Owidiusz powiada, że niektórzy uważają tę Annę za boginię księżyca Minerwę, inni za Temidę bądź Io z Argos.Łączy on ją również z plackami jęczmiennymi.Jej święto wypadało 15marca, a więc dokładnie w dniu Onn kalendarza Beth-Luis-Nion.Anna znaczy prawdopodobnie “królowa” bądź bogini-matka; Safona używa formy Ana zamiast Anassa (“królowa”).W mitologii irlandzkiej występuje ona jako danaańska bogini Ana bądź Anan, przybierająca dwie różne postacie.Pierwszą była dobrotliwa Ana - tytuł bogini Danu, wspomniany w Glosariuszu Cormaca jako równoznaczny z Buan-Ann (objaśnianym jako “Dobra Matka”).Była ona matką trzech pierwszych bogów danaańskich Briana, Iuchurby i Iuchara, których hołubiła i karmiła tak troskliwie, że jej imię “Ana” zaczęło znaczyć “obfitość” w Munster czczono ją jako Boginię Obfitości.“Cycki Anu”, dwie góry w Kerry, nazwano tak od niej.E.M.Hull utożsamił ja również z Aine z Knockaine, Munsterską boginią Księżyca mającą w swej pieczy plony i bydło oraz łączoną z tawułą, której dała swój zapach, i ze świętem ognisk podczas letniego przesilenia.Ana złowroga była główną figurą trójcy Losów - Ana, Badb i Macha, znanych pod łącznym imieniem“Morrigan”, czyli Wielkiej Królowej.Badb, “gotująca”, ewidentnie odnosi się do Kotła, imię “Macha” zaś znaczy - wedle Book of Lecan - “kruk”.W brytyjskim folklorze Ana występuje jako Czarna Anis z Leicester, która miała swą altanę na Wzgórzach Dane (Danaan?) i zwykła zjadać dzieci; zdarte z nich skóry wieszała na dębie, by wyschły.Znano ją także pod imieniem “Kot Anna”, wszelako - jak twierdzi E.M.Hull - “Annis” jest skróconą formą imienia “Angness” bądź “Agnes”, co identyfikowałoby ją z Yngoną, “Anną od Wędzisk”, dobrze znaną 127 Pauzaniasz zjawił się tam naturalnie w zlej porze roku, jako że w czasie pojawiania się jętek pstrągi istotnie wydają coś w rodzaju ostrego skrzeku, gdy ekstatycznie wyskakują z wody i na skrzelach czują powietrze.Irlandzka legenda o “śpiewającym pstrągu” najwyraźniej odnosi się do lubieżnego wiosennego tańca ku czci Białej Bogini; jego uczestniczki, rybie nimfy, naśladowały skoki i piski pstrąga, gdyż irlandzka księżniczka Dechtire poczęta swego syna Cuchulaina, inkarnację boga Lugha, w rezultacie potknięcia jętki, dzięki czemu chłopiec od razu po urodzeniu pływał jak pstrąg.Greckim odpowiednikiem Cuchulaina byt Eufemos (“wymowny”), słynny pływak, syn Bogini Księżyca Europę urodzony nad rzeką Kefisos w Fokidzie, ale mający swoje heroon koto Tajnaron, głównego na Peloponezie wejścia do Hadesu.Eufemosowy sposób pływania polega! na wyskakiwaniu z wody jak ryba i przeskakiwaniu z fali na falę.W epoce klasycznej Posejdon, bóg ryb, twierdził, że jest jego ojcem.341boginią duńską.Czarna Annis miała związki z łowami na zające w wilię 1.Maja, przeniesionymi później na poniedziałek wielkanocny, musiała być przeto zarówno nimfą, jak i wiedźmą.Jakoż Yngona była zarówno Nanną (obdzielającą swymi wdziękami Baldera i jednocześnie jego mrocznego rywala Holdera), jak i Angurbodą, Wiedźmą z Żelaznego Lasu, matką Hel.Są jednak poszlaki, że Wiedźma zamieszkiwała w po -bliżu Leicester na długo przed zajęciem przez Duńczyków jej części Mercji i że była danaańska boginią Anu, zanim stała się Agnes.W czasach chrześcijańskich jest już zakonnicą, w zakrystii kościoła w Swith-land mamy malowidło wyobrażające ją w habicie.W Miltonowskich poematach Raj utracony i Comus opiewana jest jako wysysająca nocną porą krew dzieci, w postaci sowy-pójdźki.Irlandzka Wiedźma z Beare także stała się zakonnicą; schrystianizowanie Bogini Śmierci poszło łatwo, gdyż jej twarz już wcześniej spowijał welon.W rozdziale trzecim wspominałem, że Belego uznano za syna Danu; z drugiej strony tożsamość Any z Danu wynika zupełnie jasno z drzewa genealogicznego w rękopisie 20 z Jesus College, datowanym na XIII wiek.Beli Wielki figuruje w nim jako syn Anny, niedorzecznie określonej jako córka Cesarza rzymskiego.Winnym miejscu genealogia księcia Owena, syna Howela Dobrego, wywiedziona jest aż od Aballac filius Amalechi qui fiut Beli Magni filius, et, Anna mater ejus128.Uzupełniono to absurdalną uwagą: quam dicunt esse consobrinam Mariae Yirginis, Matris Domini nostri Jhesu Christi.Owidiusz i Wergiliusz wiedzieli, że ich bogini Anna Perenna była siostrą Belusa, czyli Bela będącego zmaskulinizowaną postacią sumeryjskiej bogini Belili.Podobnie bóg Anu z babilońskiej męskiej trójcy, jaką dopełniali Ea i Bel, był maskulinizacją sumeryjskiej bogini Anna-Nin, skracanej zwykle do formy Nana129.Żoną Bela była Belit, żoną Anu - Anatu.Małżonką boga Ea, trzecią członkinią sumeryjskiej trójcy żeńskiej, była Dam-Kina; pierwsza sylaba tego imienia wskazuje, że stała się ona matką Danaanów.Co więcej, Annę-Nin J.Przyluski (w “Revue de l'Histoire des Religions”, 1933) zidentyfikował z awestyjską boginią Anahitą, którą Grecy zwali Anaitis, Persowie zaś Anahid, imieniem, jakie nadali planecie Wenus.Pan E.M.Parr pisze mi, że An po sumeryjsku znaczy “niebo” i że w jego opinii również bogini Atena była Anną - mianowicie Athenną, inwersją Anathy, czyli libijskiej Neith; natomiast Ma byłoby skrótem sumeryjskiego Arna, “matka”, Mari zaś znaczyłoby “płodna matka”, od rim “rodzić dziecko”.Mari było imieniem bogini, od której Egipcjanie ok
[ Pobierz całość w formacie PDF ]