Alistair MacLean Stacja arktyczna Zebra (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Szef sugeruje, �ebypan wsta� i przyjrza� si� nam przy pracy.- Zaraz b�d�.- Chcia�em by� obecny, gdy "Delfin" b�dzie przebija� si� przezlód i próbowa� swojej jednej na milion szansy nawi�zania ��czno�ci ze stacj�.Opu�cili�my kabin� i prawie dotarli�my do sterowni, gdy wychyli�em si� doprzodu, zachwia�em i by�bym upad�, gdyby nie linka relingu, której si�uchwyci�em.Trzyma�em si� jej z determinacj�, podczas gdy "Delfin" ko�ysa� si�gwa�townie na boki niczym samolot my�liwski w czasie ostrego skr�tu.�adnaznana mi dot�d �ód� podwodna, nawet w przybli�eniu, nie zachowywa�a si� w tensposób.Rozumia�em teraz powody, dla których fotele przy stanowiskachzanurzeniowych wyposa�one by�y w pasy bezpiecze�stwa.- Co si�, u diab�a, dzieje?- Zapyta�em Hansena.- Próbujemy wymin�� jak��podwodn� przeszkod�?- Prawdopodobnie cienki lód.Gdy tylko zauwa�ymy takie miejsce, natychmiast,niczym pies usi�uj�cy schwyta� w�asny ogon, zawracamy, aby nie przegapi�szansy.To nam przysparza popularno�ci w�ród za�ogi, zw�aszcza je�eli w takimmomencie pij� akurat kaw� czy jedz� zup�.Weszli�my do sterowni.Komandor Swanson wraz z asystuj�cym mu nawigatorem ijeszcze jednym m�czyzn�, pochylony nad sto�em nakresowym, przygl�da� si�czemu� w napi�ciu.Nieco dalej w przodzie cz�owiek przy g��boko�ciomierzupowierzchniowym spokojnym, beznami�tnym g�osem odczytywa� cyfry oznaczaj�cegrubo�� lodu.Swanson spojrza� znad mapy.- Uszanowanie, doktorze.John, my�l�, �e na co� trafili�my.Hansen podszed� do wykresu i przyjrza� mu si�.Wydawa�o mi si�, �e nie ma naco patrze�.Mizerny, �wietlny punkcik i kwadrat mapy poci�ty seriami czarnych,falistych linii wyrysowanych przez cz�owieka, pod��aj�cego o�ówkiem zaprzesuwaj�cym si� �wiate�kiem.Znajdowa�y si� tam te� trzy czerwone krzy�yki,dwa z nich bardzo blisko siebie.Podczas gdy Hansen przygl�da� si� wykresowi,cz�owiek obserwuj�cy "lodówk�" - entuzjazm doktora Bensona do tego urz�dzenia,nie rozci�ga� si�, jak wida� na godziny nocne - zawo�a�:- Znak!Natychmiast czarny o�ówek zosta� zast�piony czerwonym i na wykresie pojawi�si� czwarty krzy�yk.- W porz�dku, komandorze - rzek� Hansen.- Wygl�daj� na bardzo w�skie.- Te� mi si� tak wydaje - przyzna� Swanson - ale to pierwszy wy�om w grubejpokrywie lodowej od niemal�e godziny! I je�li posuwa� si� b�dziemy dalej napó�noc, marne nasze szanse.Teraz! Pr�dko��!- W�ze� - powiedzia� Raeburn.- Jedna trzecia w ty� - wyda� komend� Swanson.�adnym tam rozkazuj�cym tonem,nawet nie w taki sposób, w jaki wydaje si� rozkazy.Wygl�da�o to raczej nacich� sugesti�, ale nie mo�na by�o nie zauwa�y� szybko�ci, z jak� jeden z ludzischyli� si� nad tub� g�osow�, by przekaza� rozkaz do maszynowni.- Ster w lewo.Komandor pochyli� si�, aby sprawdzi� wykres pozycji.Obserwowa� �wiate�ko isun�� o�ówkiem wstecz do centralnego punktu w kwadracie utworzonym przezczerwone krzy�yki.- Maszyny stop - doda�.- Ster na osi.Po chwili:- Jedna trzecia naprzód.Tak.Maszyny stop.- Pr�dko�� zero - powiedzia� Raeburn.- Trzydzie�ci sze�� metrów - Swanson rzek� do oficera na stanowiskuzanurzeniowym.- Ale ostro�nie, ostro�nie.G�o�ny jednostajny brz�k zabrzmia� echem w sterowni.- Wyrzucamy balast? - Zapyta�em.Potrz�sn�� g�ow�.- Po prostu wypompowujemy wod�.U�atwia to bardziej precyzyjn� kontrol�szybko�ci wynurzania i utrzymuje �ód� w poziomie.Podnoszenie unieruchomionej�odzi na poziomym kilu to manewr nie dla pocz�tkuj�cych.Konwencjonalne �odzienigdy nie próbuj� takich sztuczek.Pompy zatrzyma�y si�.Rozleg� si� odg�os wody nap�ywaj�cej z powrotem dozbiorników.Zwalnia�o to pr�dko�� wznoszenia.- Zamkn�� dop�yw - powiedzia� oficer od zanurzenia.- Tak trzyma�.Trzydzie�cisze�� metrów.- Peryskop w gór�.- G�os Swansona skierowany by� do cz�onka za�ogi, stoj�cegoobok.Ponad naszymi g�owami w��czy� si� podno�nik i mo�na by�o s�ysze� sykspr�anego pod wysokim ci�nieniem oleju, podczas gdy hydrauliczny t�ok zacz��podnosi� z �o�yska peryskop z prawej burty.B�yszcz�cy cylinder wznosi� si�powoli, pokonuj�c opór wody nad nami, a� w ko�cu wierzcho�ek peryskopu wyjrza�ponad kana� peryskopowy.Swanson otworzy� uchwyty i spojrza� w wizjer.- Na co on zamierza patrze� w �rodku nocy na tej g��boko�ci? - Spyta�emHansena.- Trudno powiedzie�, na zewn�trz rzadko bywa zupe�nie ciemno, przecie� panwie.�wiat�o ksi�yca, a nawet gwiazd dociera, jako s�aba po�wiata, poprzezlód, oczywi�cie, je�eli lód jest dostatecznie cienki.- Jaka jest tu grubo�� pokrywy lodowej?- Pytanie za sze��dziesi�t cztery tysi�ce dolarów - przyzna� Hansen.- Aodpowied� brzmi: nie wiemy.Aby nasza "lodówka" nie zajmowa�a zbyt wielemiejsca, skala grafu musi by� bardzo ma�a.Od dziesi�ciu centymetrów do stu.Przy dziesi�ciu przechodzimy przez lód jak przez mas�o, przy stu - nabijamysobie ca�kiem zdrowego guza.- Kiwn�� g�ow� do Swansona.- Nie wygl�da todobrze.Uchwyt, którym kr�ci, kieruje soczewki peryskopu w gór�, ga�ka dostrajaostro��.Oznacza to, �e ma k�opoty ze znalezieniem czegokolwiek.Swanson wyprostowa� si�.- Czarno jak w piekle - powiedzia�.- O�wietli� kad�ub i kiosk.- Pochyli� si�znów na moment.- Grochówka, g�sta i �ó�ta.Nic tu nie zobaczymy.W��czamykamer�.Spojrza�em na Hansena, który wskaza� g�ow� na bia�y ekran na przeciwleg�ejgrodzi.- Sama nowoczesno��, doktorku.Zamkni�ty obwód telewizyjny.Kamera jestzamontowana na pok�adzie pod pancernym szk�em, a st�d zdalnie kierowana.- Przyda�aby si� wam nowa, co? - Ekran telewizyjny by� szary i zamglony, brakby�o jakichkolwiek konturów.- Mamy najlepsz� z dost�pnych - odpar�.- To woda.Przy pewnej temperaturze izasoleniu, o�wietlona, staje si� ca�kowicie przejrzysta.To tak, jak w czasiejazdy samochodem we mgle z w��czonymi d�ugimi �wiat�ami.- Wy��czy� reflektory - powiedzia� Swanson.Ekran sta� si� zupe�nie czarny.-W��czy�.- Ta sama, k��bi�ca si� szaro�� jak poprzednio.- Co o tym s�dzisz,John?- Gdyby p�acono mi za wyobra�anie pewnych rzeczy - powiedzia� ostro�nie Hansen- móg�bym wyobrazi� sobie czubek kiosku w lewym rogu ekranu.W tym miejscu jestca�kiem ciemno, komandorze.Podnosimy si� po omacku?- Du�e ryzyko, rosyjska ruletka, powiedzia�bym - Swanson mia� pogodn� twarzcz�owieka kontempluj�cego niedzielne popo�udnie na le�aku.- Czy utrzymujemy pozycj�? Raeburn spojrza� znad wykresu:- Nie wiem.Nie mam pewno�ci.- Sanders? - To do cz�owieka przy "lodówce".- Cienki lód, panie komandorze.Ci�gle cienki lód.- Prosz� ca�y czas przekazywa� odczyt.Peryskop w dó�.- Odwróci� si� dooficera zanurzeniowego.- Podnie� nas w gór�, ale tak, jakby�my mieli na czubkukiosku pojemnik z jajkami, z których �adne nie ma prawa p�kn��.Znowu zaszumia�y pompy.Rozejrza�em si� po sterowni.Nie licz�c Swansona,wszyscy siedzieli cicho, nieruchomi i napi�ci.Twarz Raeburna zrosi� pot, ag�os Sandersa by� zbyt spokojny i bezosobowy, aby to by�o naturalne.- Cienki lód, cienki lód - powtarza� monotonnie.Napi�cie niemal wisia�o w powietrzu, tylko r�k� dotkn��.Powiedzia�em cicho do Hansena:- Nikt nie wygl�da na uszcz�liwionego.A mamy przecie� jeszcze do podej�ciaoko�o trzydziestu metrów.- Dwana�cie - odpar� krótko Hansen.- Odczyty s� brane od poziomu kilu, ami�dzy kilem a wierzcho�kiem kiosku jest osiemna�cie metrów.Dwana�cie metrówminus grubo�� lodu i by� mo�e ostrego jak brzytwa stalaktytu, który gotów jestprzebi� "Delfina".Wie pan, co to znaczy?- Czy�by ju� by� czas, �ebym i ja zacz�� si� niepokoi�?Hansen u�miechn�� si� bez przekonania.I mnie nie by�o do �miechu.- Dwadzie�cia siedem metrów.- Cienki lód, cienki lód - intonowa� Sanders.- Wy��czy� reflektor pok�adowy, zostawi� reflektor na kiosku - powiedzia�Swanson [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download | pobieranie | ebook | pdf | do ÂściÂągnięcia

Archiwum