Alistair MacLean Stacja arktyczna Zebra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dwie godziny - powiedzia�em.- Przy wietrze w plecy mo�emy wróci� na okr�t wnieca�� godzin�, niemal na skrzyd�ach.- A ludzie na stacji? - zapyta� Zabrinsky.- Zrobili�my, co by�o w naszej mocy.- Jeste�my mocno zszokowani, doktorze - powiedzia� Rawlings, z mniejsz� ni�zazwyczaj kpin� w g�osie.- G��boko zawiedzeni - doda� Zabrinsky lekkim tonem, ale s�owom tym brakowa�ociep�a i nie mia�o to nic wspólnego z przenikliwym, zimnym wiatrem.- Zaskakuje mnie poziom inteligencji niektórych marynarzy - w��czy� si� Hansenszorstkim tonem, a ja zastanawia�em si�, sk�d ta pewno�� w jego g�osie.-Doktor Carpenter nie zawróci�by teraz, nawet gdyby ofiarowano mu ca�e z�otoFortu Knox.- Podniós� si� ze zm�czeniem.- Nie powinni�my mie� do przej�ciawi�cej ni� osiemset metrów, a wi�c sko�czmy z tym.W �wietle latarki dostrzeg�em, jak Rawlings i Zabrinsky spojrzeli po sobie ijednocze�nie wzruszyli ramionami.Wstali i ruszyli�my w drog�.Trzy minutypó�niej Zabrinsky z�ama� nog� w kostce.Sta�o si� to, jak to mówi� - na prostejdrodze, i absurdalno�� tego zdarzenia kaza�a nam my�le� o tym, �e fakt, i� nictakiego nie przytrafi�o si� nikomu przez ubieg�e trzy godziny, wygl�da na cud.Bali�my si� zgubi� drog� i nie mijali�my trzymetrowego, lodowego garbu, tylkoweszli�my na�, pomagaj�c jeden drugiemu.Reflektor by� zupe�nie bezu�yteczny wzamieci, a okulary nieprzejrzyste, maca�em wi�c grunt lask� ze sznurem.Przeczo�ga�em si� z sze�� metrów do �agodnej pochy�o�ci, dotar�em doprzeciwleg�ego stoku.- Pó�tora metra - powiedzia�em do nadchodz�cych - tylko pó�tora metra.Ze�lizgn��em si� w dó�.Zaraz potem pojawi� si� Rawlings, a za nim Hansen.Obajzjechali z �atwo�ci�.Tego, co przytrafi�o si� Zabrinsky'emu, nie uda�o si� nam dojrze�.Albo �leoceni� odleg�o��, albo chwilowy spadek si�y wiatru spowodowa�, �e straci�równowag�.Us�ysza�em tylko, jak wykrzykn�� co�, co natychmiast porwa� izag�uszy� wiatr, i chwil� pó�niej wyl�dowa� ko�o nas.Zdawa�o si�, �e do��pewnie i lekko stan�� na nogach, a zaraz potem j�kn�� z bólu i upad�.Odwróci�em si� ty�em do wiatru, zdj��em bezu�yteczne okulary i wyj��emreflektor.Zabrinsky na wpó� siedzia�, na wpó� le�a� na lodzie i podpartyramieniem kl�� nieprzerwanie z du�� wpraw�.Nie zauwa�y�em, �eby si� chocia�raz powtórzy�, co prawda �nieg g�uszy� d�wi�ki.Praw� pi�t� tkwi� wkilkucentymetrowej szczelinie, jednej z takich, jakie tysi�cami krzy�owa�y si�na powierzchni lodu.Nog� mia� wygi�t� na zewn�trz pod k�tem, jakiego zdrowanoga nie mog�aby przyj��.Aby stwierdzi�, �e z�ama� j� w kostce, a raczej wpiszczeli, bo kostk� obciska� but, nie potrzebowa�em dyplomu lekarza.Mia�emtylko nadziej�, �e nie jest to jakie� skomplikowane z�amanie, tyle, �e nadziej�nieuzasadnion�.Przy tak ostrym k�cie nachylenia nogi, ma�o by�o prawdopodobne,aby ko�� nie przebi�a skóry.Zreszt� i tak nie mia�em zamiaru teraz tegoogl�da�.Odkrycie nogi, nawet na kilka minut, przy tym mrozie, mog�oby go jejpozbawi� na zawsze.Unie�li�my go, uwolnili�my mu nog� i delikatnieposadzili�my.Otworzy�em apteczk� i zapyta�em.- Bardzo boli?- Nie.Jest zdr�twia�a.Prawie nic nie czuj�.- Zakl�� z niesmakiem.- Co jatakiego zrobi�em? Taka ma�a szczelina.Ale� cz�owiek mo�e zg�upie�.- Nie uwierzy�by�, gdybym ci powiedzia� - rzek� Rawlings kwa�no.-Przewidzia�em to, przewidzia�em.Mówi�em, �e sko�czymy nios�c tego goryla.�cisn��em w �upki zranion� nog�, tak mocno, jak to tylko by�o mo�liwe poprzezbut i futro, usi�uj�c jednocze�nie nie my�le� o k�opotach, w jakich si�znale�li�my.Cios podwójny.Nie tylko stracili�my pomoc najsilniejszego z nas,ale mieli�my teraz do d�wigania stukilogramowy, dodatkowy ci�ar, �e niewspomn� o jego plecaku.Zabrinsky czyta� chyba moje my�li.- B�dziecie musieli mnie tu zostawi�, poruczniku - rzek� do Hansena.- Z�byszcz�ka�y mu teraz nie tylko z zimna, ale i z powodu prze�ycia.- My�l�, �ejeste�my prawie na miejscu.Zabierzecie mnie w drodze powrotnej.- Przesta� ple�� bzdury - przerwa� mu krótko Hansen.- Wiesz bardzo dobrze, �enie odnale�liby�my ci� po raz drugi.- W�a�nie - Rawlings klekota� z�bami niczym karabin maszynowy.Kl�kn�� nalodzie, by podtrzyma� rannego.- Nie ma odznacze� za g�upot�, tak jest wprzepisach.- Ale - zaprotestowa� Zabrinsky - nigdy nie dotrzecie do Stacji, je�lib�dziecie musieli mnie nie��.- S�ysza�e�, co powiedzia�em -przerwa� mu Hansen - nie pozostawimy ci�.- Porucznik ma racj� - zgodzi� si� Rawlings.- Nie jeste� typem bohatera,Zabrinsky.Przede wszystkim nie ta g�ba.Teraz odpocznij, a ja zdejm� troch�tobo�ów z twojego grzbietu.Sko�czy�em zaciska� �upki i wcisn��em z powrotem dwie pary r�kawic, na niemalodmro�one d�onie, na których mia�em przecie� jedn�, jedwabn� par�.Podzielili�my baga� Zabrinsky'ego mi�dzy nas trzech.Znów w�o�yli�my okulary imaski �niegowe, postawili�my Zabrinsky'ego na zdrowej nodze, ustawili�my si�pod wiatr i ruszyli�my.Powinienem raczej powiedzie� - zatoczyli�my si�.Ale wmomencie, w którym najbardziej szcz�cia potrzebowali�my, mieli�my je.Powierzchnia by�a g�adka, niczym zamarzni�ta rzeka.�adnych grani, garbów,rozpadlin, a nawet w�skich szczelin, podobnych do tej, która okulawi�aZabrinsky'ego.P�aski, g�adki jak stó� bilardowy lód, nawet nie �liski, bopobru�d�ony przez okruchy, niesione przez burz� �nie�n�.Co jaki� czaszmieniali�my si� na przedzie, podczas gdy dwóch pozosta�ych podtrzymywa�omilcz�cego Zabrinsky'ego, który ku�tyka� na jednej nodze.Po przej�ciu oko�otrzystu metrów, prowadz�cy Hansen zatrzyma� si� tak nagle, �e wpadli�my mu naplecy.- Jeste�my na miejscu! - Wrzasn��, przekrzykuj�c j�k wiatru.- Dotarli�my! Nicnie czujecie?- Co mamy czu�?- Zapach benzyny.Spalonej gumy.Nie czujecie?Opu�ci�em mask� �niegow�, przy�o�y�em r�ce do twarzy i ostro�nie wci�gn��empowietrze nosem.Jedno poci�gni�cie wystarczy�o.Naci�gn��em mask� z powrotem,uj��em mocniej Zabrinsky'ego pod rami� i pod��y�em za Hansenem.G�adkapowierzchnia ko�czy�a si� po nast�pnych kilku krokach.Teren wznosi� si� ostrow gór�, aby tam utworzy� co� w rodzaju p�askowy�u.Po wywindowaniuZabrinsky'ego na to wzniesienie, prawie zupe�nie opadli�my z si�.Przy ka�dymkroku zapach spalenizny zdawa� si� by� coraz ostrzejszy.Wysun��em si� doprzodu i ustawiwszy ty�em do wiatru zdj��em okulary i zacz��em omiata� równin�pó�kolistymi ruchami reflektora.Silny zapach spalenizny dra�ni�, pomimo maski,nozdrza.Zdawa� si� dolatywa� wprost z przodu.Odwróci�em si� i os�aniaj�cr�kami oczy, skierowa�em reflektor w drug� stron�.Przeszed�em par� kroków iuderzy�em o co� twardego.Po�wieci�em latark�, ale ledwie rozró�ni�emniesamowicie wygi�ty, stalowy szkielet, okryty z nawietrznej strony �niegiem, az zawietrznej zupe�nie wypalony.Szkielet czego�, co kiedy� by�o barakiem zprefabrykatów, specjalnie przystosowanym do przebywania w warunkacharktycznych.Odnale�li�my Dryfuj�c� Stacj� Arktyczn� "Zebra".Poczeka�em, a� inni do��cz� do mnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download | pobieranie | ebook | pdf | do ÂściÂągnięcia

Archiwum