LOTR 1 Wyprawa (2 of 2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Marsz trwa� d�ugo, póki hobbitom si� starczy�o, wreszcie wszyscy ju� zacz�liwypatrywa� z upragnieniem miejsca na popas, lecz nagle �ciany korytarzarozst�pi�y si� po obu stronach.Jak gdyby przeszli pod jak�� bram� i znale�lisi� w czarnej, pustej przestrzeni.W plecy dmucha�o im cieplejsze powietrze, wtwarze natomiast od ciemno�ci ci�gn�o ch�odem.Stan�li i zbili si� w gromad�zatrwo�eni.Gandalf wszak�e by� rad.- Trafnie wybra�em drog� � powiedzia�.� Wreszcie doszli�my do mieszkalnejcz�ci podziemia i mam wra�enie, �e jeste�my teraz ju� do�� blisko wschodnichstoków góry.Ale wspi�li�my si�, je�li si� nie myl�, znacznie ponad Bram�Dimrilla.S�dz�c z przewiewu znale�li�my si� w wielkiej sali.Zaryzykuje troch�wi�ksze �wiat�o.Podniós� ró�d�k�, która na chwil� zaja�nia�a niby b�yskawica.Wyolbrzymionecienie podskoczy�y w gór� i uciek�y, przez mgnienie oka w�drowcy widzielirozpi�te nad swoimi g�owami ogromne sklepienie, wsparte na szeregu pot�nychfilarów wyciosanych ze ska�y.Przed nimi, a tak�e na prawo i na lewo ci�gn�asi� wielka, pusta sala.Czarne �ciany, g�adkie i równe jak szk�o, po�yskiwa�y il�ni�y.Zauwa�yli te� trzy inne wej�cia, mroczne, sklepione otwory w �cianach:�rodkowe � na wschód, dwa boczne na dwie przeciwleg�e strony.Potem �wiat�ozgas�o.- Na razie nie o�miel� si� na nic wi�cej � powiedzia� Gandalf.� Dawniej by�ytu wielkie okna w stoku góry, a prócz tego kominy doprowadzaj�ce �wiat�o znajwy�szych pok�adów kopalni.Zdaje si�, �e to w�a�nie tutaj, ale na �wieciejest teraz noc i nie upewnimy si�, póki dzie� nie wstanie.Je�eli si� nie myl�,zajrzy tu do nas jutro blask poranka.Tymczasem nie ma co w�drowa� dalej.Odpocznijmy, je�li si� da.Jak dot�d powiod�o nam si� nie�le, wi�ksz� cz��drogi przez ciemno�ci mamy ju� za sob�.Ale jeszcze z nich nie wyszli�my, czekanas d�ugi marsz w dó� do bramy otwartej na �wiat.W�drowcy sp�dzili noc w wielkiej piwnicznej sali, przytuleni do siebie wk�cie, gdzie si� schronili przed ch�odnym podmuchem, bo od wschodniego otworuwci�� wia�o zimnem.Le�eli, otoczeni zewsz�d pust�, bezbrze�n� ciemno�ci�,przyt�oczeni samotno�ci� i ogromem wydr��onych w skale jaski�, niezliczonychspl�tanych korytarzy i schodów.Z g�uchych wie�ci, jakie do nich kiedykolwiekdociera�y, hobbici wytworzyli sobie fantastyczny obraz Morii, lecz wszystko tozblad�o wobec gro�nej i wspania�ej rzeczywisto�ci.- Musia�o tu kiedy� roi� si� od krasnoludów � rzek� Sam.� A pracowa� chybaka�dy z nich wytrwalej od borsuka przez pi��set lat, �eby zbudowa� takiepodziemie, i to w twardej skale! Po co oni to robili? Nie mieszkali chyba wtych ciemnych norach?- To nie nory � odpar� Gimli.� To wielkie królestwo i stolica krasnoludów.Zadawnych czasów nie by�o te� tutaj tak ciemno, wsz�dzie jarzy�o si� od �wiate� ibogactw; pami�� o tym przechowa�y po dzi� dzie� nasze pie�ni.Gimli wsta� i w ciemno�ciach zacz�� piewa� niskim g�osem, który echo odbija�ospod wysokiego sklepienia:Góry by�y zielone, a �wiat jeszcze m�ody,�adna plama nie �mi�a ksi�yca urody,Ni ska�y, ni strumienie nie mia�y imienia,Kiedy Durin si� zbudzi�, spojrza� i oniemia�.Wi�c najpierw nada� nazwy wzgórzom i dolinom,Potem wod� pi� z �róde� czyst� i niewinn�,A kiedy si� pochyli� nad tafli zwierciad�o,Ujrza� swoje odbicie jak cudne widziad�oW gwiezdnej, l�ni�cej koronie jak z drogich kamieni,Których blask to srebrzy�cie - to z�otem si� mieni�.�wiat by� pi�kny - a góry wysokie i g�adkieW dawnych dniach nie skalanych straszliwym upadkiemPot�nych i wszechmocnych królów NargothronduI Gondolinu - którzy do zamorskich l�dówGdzie� tam dawno odeszli.o, szcz�sna godzina,I �wiat ten jak�e pi�kny za czasów Durina!Król mo�ny.na rze�bionym tronie siedzia� dumnyW wielkiej sali z kamienia, gdzie liczne kolumnyPodpiera�y dach z�oty.w kr�g srebrna pod�oga,U drzwi runy, co �wiadcz�, �e w�adza w tych progach.Przy �cianach zawieszono lampy kryszta�owe,Których blask sp�ywa� mi�kko na królewsk� g�ow�,Jak srebro nocnej luny albo z�oto s�o�ca,Co nie za�mione chmur� wci�� wieci bez ko�ca.W pi�knym kraju Durina wci�� stuka�y m�oty,D�uto rze�bi�o w drzewie, pisa� rylec z�oty,Tu kuto srebrne klingi w ognia bia�ym �arze,Tam domy budowali weseli murarze,Tu w skarbcu obok pere� i bladych opaliSkarbnicy kutych kolczug srebro pochowali,Przydaj�c do kompanii b�yszcz�ce bu�czuczniePancerze i topory, miecze oraz w�ócznie.Nieznu�ony by� - wierzcie - lud Durina króla,D�wi�k harf go budzi� ze snu i do snu utula�,Harfiarzom pod wtór wdzi�czny �piewali minstrele,A w bramach pobrzmiewa�y tr�b d�wi�czne kapele.Dzisiaj �wiat znów szary, a górski grzbiet go�y,W ku�niach dawno wyzi�b�y po ogniach popio�y.I d�wi�ku harf nie s�ycha�, umilk�a dolinaI coraz ciemniej w salach pa�acu Durina.Cie� na króla mogile.cisza w wiatru szumie,Co igra bezszelestnie z cisz� w Khazad-dumie,Ale w wody zwierciadle mrocznej i u�pionejCi�gle jednak si� jawi� gwiazdy zatopione -To korona królewska, która oko �udzi,Póki si� znów król Durin ze snu nie obudzi.- To pi�kne! - rzek� Sam.- Chcia�bym si� nauczy� tej pie�ni.�W salach pa�acuDurina!� Co prawda, kiedy pomy�l� o tych wszystkich lampach, ciemno�ci wydaj�mi si� jeszcze bardziej ponure.A czy stosy klejnotów i z�ota wci�� jeszcze s�tutaj?Gimli milcza�.Za�piewa� swoj� pie��, nic wi�cej nie chcia� powiedzie�.- Stosy klejnotów? - odezwa� si� Gandalf.- Nie! Orkowie nieraz spl�drowaliMori�, nic nie zosta�o w górnych salach.A po ucieczce krasnoludów nikt si� niewa�y szuka� w g��bi szybów i skarbców u korzeni góry: zaton�y w wodzie albo wcieniu strachu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download | pobieranie | ebook | pdf | do ÂściÂągnięcia

Archiwum