[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ille autem cum idverum esse sacramentis affirmaret, cum eodem congressus in primoaditu dexteram mendacem perdidit et iniusticiam suimet devictusinnotuit; et misericors Dommus a falso crimine hanc eripuit, quaminnocencia vitae sibi placere fecit.Haec, marito vivente suo, quam-vis sepe despiceretur et laboribus crebris fatigaretur, tamen virilipacientia haec sufferens, honorem innatum servare conatur.Cumautem vitam hanc finiret, in aecclesia Christi martiris Albani inMogoncia flebiliter est sepulta; cuius fusum argenteum in eius me-moria ibidem est suspensum.40.(25.) De prefato autem duce Heinrico quaedam dico, quaeimpie fecit in suimet regno, et in quibus valet considerari, quodsupradictis omnibus non valet contradici.Patriarcham de Aquileiacastrari et archiepiscopum Salzburgiensem precepit excecari.Causaspreponere nolo, quia ad haec promerenda non esse idoneas in veri-tate scio.Is cum in fine suo a Michaele, Ratisbonensi episcopo, detali commisso amoneretur, se in priori peccasse solum fatetur etin archipresule nichil, ignorans, quam parva res est, in qua flagi-cium deest.Unde Davit supplex loquitur: Ab occultis meis mundame, Domine! Huius coniunx, luthitta nomine, cum presens adesset,grafem merseburskim (VI.16).— 182 Mowa tu o ksiêciu bawarskim Hen-ryku I (948—955), bracie Ottona I.Por.II.34.On to kaza³ pozbawiæ mêskoœci patriarchê z Akwilei183, a arcy-biskupa salzburskiego184 oœlepiæ.Nie chcê podawaæ tu przyczyn,poniewa¿ wiem zaiste, i¿ nie uzasadnia³y one takiej odp³aty.Kiedypod koniec jego ¿ycia upomina³ go z powodu tego postêpku biskupratyzboñski Micha³, uzna³ on swój grzech tylko w stosunku dopatriarchy, a nie w stosunku do arcybiskupa; nie zdawa³ sobie przytym sprawy z tego, jak ma³o jest rzeczy bez skazy.Dlatego w³aœniemodli³ siê Dawid185: „Od skrytych mych grzechów oczyœæ mnie,Panie".Jego ¿ona Judyta 186, która by³a obecna przy tym, s³ysza³ato wyznanie.Kiedy wkrótce potem m¹¿ jej umar³, z³o¿y³a jego cia³owœród wielkiej ¿a³oby w koœciele, który on sam wybudowa³ naczeœæ Maryi Panny 187, i ³zami oraz niezliczonymi ja³mu¿nami sta-ra³a siê odkupiæ jego wszystkie grzechy, o których pope³nieniu albosama wiedzia³a, albo od drugich otrzyma³a wiadomoœæ.41.¯y³a ona ci¹gle w stanie wdowim.Poniewa¿ wyró¿nia³a onaspoœród wszystkich innych biskupa fryzyngskiego Abrahama188,zacz¹³ j¹ szarpaæ, bez ¿adnej winy z jej strony, z¹b pospolitej z³o-œliwoœci.Kiedy zesz³a z tego œwiata, ten¿e biskup tak j¹ oczyszcza³w dzieñ jej pogrzebu podczas mszy œwiêtej.Przed komuni¹ œwiêt¹,zwracaj¹c siê do otaczaj¹cego go ludu, wymieni³, jakie by³y jejzas³ugi, i rzek³: „Je¿eli pope³ni³a ona kiedykolwiek ten grzech,o który by³a pomawiana, to niechaj Bóg wszechmocny sprawi, byzbawcze narzêdzie ³aski w postaci cia³a i krwi Jego Syna na mnies¹d sprowadzi³o i zas³u¿on¹ karê potêpienia, jej duszy zaœ przy-nios³o wiekuiste zbawienie".Nastêpnie z ca³¹ niewinnoœci¹ swejduszy i cia³a spo¿y³ to jedyne dla wszystkich wiernych narzêdzie³aski.Lud, choæ póŸno, uwierzy³ mu i w ten sposób przez nies³uszneuw³aczanie jej czci tylko pomóg³ ksiê¿nej, jakkolwiek jej szkodziæpragn¹³.42 (26).¯y³ za czasów Ottona I pewien graf, imieniem Hed, którynie maj¹c dziedzica darowa³ bardzo du¿¹ czêœæ swojego maj¹tkukoœcio³owi w Heslindze 189, zbudowanemu na czeœæ Chrystusowegorycerza œw.Wita.Nastêpnie za³o¿y³ tam zgromadzenie zakonnei powierzy³ je pieczy arcybiskupa bremeñskiego Adaldaga 190.Naczele tego zgromadzenia sta³y dwie czcigodne matrony nosz¹ce tosamo imiê Winnilgerd, które, niestety, szybko umar³y.Kiedy mójdziadek191 stara³ siê o to, aby jego córka Jadwiga, oddana tamprzedtem na wychowanie, objê³a po nich nastêpstwo, nie móg³ nicwskóraæ w tym wzglêdzie u wspomnianego arcybiskupa.Kiedyjednak póŸniej prosi³ go o to samo cesarz, który by³ jej ojcemchrzestnym, i kiedy dziewica ukoñczy³a dwanaœcie lat, arcybiskuphanc confessionem audivit et, mox viro suimet moriente, corpuseiusdem in aecclesia, quam ipse in honorem sanctae Mariae sempervirginis construcxit, cum magno merore deposuit, et in quocumqueanimam eius umquam deliquisse ipsa scivit vel ab aliis comperit,lacrimis ac ineffabilibus emendavit elemosinis.41.Haec in viduitate sua continenter vivens cum Habraham, Fri-singensem episcopum, pre caeteris diligeret, invido vulgari denteadmodum inculpabilis dilaniebatur.Quae cum de hac luce migraret,in die depositionis suae ab eodem antistite missam cantante sicexpurgatur.Ante communionem is versus ad populum, quae meritaeius fuerint, circumstantibus indixit: 'Hoc', inquiens, 'delictum, quodiffamata fuit, si hec umquam commisit, faciat omnipotens PaterFilii suimet corporis et sanguinis salutare remedium mihi proveniread iudicium et ad debitam dampnationem animaeque eius ad per-petuam salvationem'.Et tunc cum mentis ac corporis innocentiasumpsit unicum cunctis fidelibus remedium.Credidit populus,quamvis sero, et cum detraccione iniusta plus ei profuit, cum nocerestuduerit.42.(26.) Fuit in diebus predicti cesaris quidam comes, Hed no-mine, qui aecclesiam in honore Christi adletae Viti in Heslinge con-structam, quia heredem non habuit, maxima totius proprietatis suaeparte dotavit et, congregatione sanetimonialium ibidem facta, ean-dem abbaciam mundiburdio Etheldagi, Bremensis archiepiscopi,subdit.Sed prepositae huic sedi geminae venerabiles matronae,quibus unum erat vocabulum Winnilgerd dictum, cito, pro dolor!obiere.Avus autem meus, cum filiam suimet, Hathui nomine, ibieducatam prius ac traditam eis succedere rogasset, ab archiantistiteprefato impetrare non potuit.Postea vero archipresul a cesare,patrino suimet, rogatus, eandem, cum iam duodecim esset annorum,II.Kal.Mai.die dominica velavit et in proxima die ad abbatissamin patris presentia ordinavit; quod postea eum nimis penituit.Nam-que, ut dicturus sum, interpositis diebus quinque, Italiae decus etSaxoniae sa³us, Otto primus obiit.Pausat autem avia meimet.Iu-183 Engelfryd 944—963.— 184 Herold 939—958.Oœlepienie nast¹pi³ow r.955.— 185 Ksiêga Psalmów I, 18, 13.—186 Córka ksiêcia bawarskiegoArnulfa.Por.II.6.— 187 Przy klasztorze tzw.dolnym w Ratyzbonie.—188 957—993.189 Heeslingen nad Oste.190 937-988.191 Henryk ze Stade, dziadek Thietmara ze strony matki.Por.II, 28.dokona³ w niedzielê 30 kwietnia 192 ob³Ã³ezyn i nazajutrz w obecno-œci ojca ustanowi³ j¹ ksieni¹.Bardzo zreszt¹ tego potem ¿a³owa³.Albowiem, jak to opowiem zaraz, w piêæ dni potem zmar³ Otto I,ozdoba Italii i zbawca Saksonii.Moja babka Judyta m, która roz-sta³a siê z doczesnoœci¹ 26 paŸdziernika, spoczywa w koœciele, któryzbudowa³a potem jej córka z wielkim nak³adem pracy, z kamienia,mimo ¿e okolica ta nie obfitowa³a w kamienie.Koœció³ w Fuldzie, który niestety sp³on¹³, odbudowany zosta³ zatego¿ cesarza.43 (27).Dzieñ Wniebowst¹pienia Pañskiego spêdzi³ cesarz w Mer-seburgu i pe³en pobo¿nych myœli, stara³ siê tu wype³niæ to wszystko,co z jego œlubów pozosta³o niewype³nione.St¹d we wtorek, po-przedzaj¹cy Zielone Œwiêta, przyby³ do Memleben i jeszcze na-stêpnego dnia siedzia³ w weso³ym nastroju przy stole.Po uczcie»gdy w³aœnie œpiewano nieszpory, zacz¹³ s³abn¹æ i s³aniaæ siê kuziemi.Ci, co stali w pobli¿u, chwycili go na rêce i zanieœli do ³o¿a.Tu, opatrzony niezw³ocznie wiatykiem œwiêtym, w otoczeniu mo-dl¹cych siê za jego œmieræ szczêœliw¹ wyzion¹³ ducha we œrod¹7 maja w 38 roku panowania.Nastêpnej nocy wyjêto jego wnêtrz-noœci i pogrzebano w koœciele Panny Maryi, cia³o zaœ zabalsamo-wano i przewieziono do Magdeburga.Tu, przyjête z wielkimi hono-rami i ¿a³ob¹, z³o¿one zosta³o w marmurowym sarkofagu, po czymarcybiskupi Gero i Adalbert w asyœcie innych biskupów i ca³egoduchowieñstwa odprawili pogrzeb.44 (28).Jego imiennik, m³ody Otto, wybrany i koronowany je-szcze za ¿ycia ojca 194, obwo³any zosta³ powtórnie przez wszystkichkrólem i w³adc¹
[ Pobierz całość w formacie PDF ]